29 september 2012.

Met knikkende knieën sta ik achter de coulissen. Aan de andere kant van het gordijn wachten 130 mensen op mijn entree. Ik voel hoe mijn hart bonkt in mijn keel. Mijn lief Olav herhaalt het intro van “Voir un ami pleurer” voor de tweede keer op de piano.

In een flits zie ik mezelf weer staan. Als 12-jarig meisje voor die volle zaal. Stralend van vertrouwen en met loepzuivere stem doe ik mijn ding. Totdat midden in het lied mijn stem breekt. Het is een split second, en het stelt niets voor als ik er nu op terug kijk. Maar op dat moment verlamt het me totaal.

Ik weet niet wat er zojuist gebeurd is.

Plotseling ben ik me heel erg bewust van mezelf. Van hoe ik hier sta. Hoe al die ogen op mij gericht zijn. Ik denk aan wat mensen nu van me denken. Ik voel me klein. Ik worstel me door het lied heen en verlaat huilend het podium. Om er daarna nooit meer op te gaan.

23 jaar lang vermijd ik elk optreden. Een enkele keer nog heb ik voor een kleine groep even een liedje gezongen. Maar vraag niet hoe ik eraan toe was als ik dat deed. Als zingen zo kwetsbaar voelt, zo dacht ik, dan maar gewoon het hele ding vermijden. Tot nu.

29 september 2012.

Terwijl de klanken van het intro de zaal voor de vierde keer vullen, realiseer ik me hoe ik als ondernemer moeiteloos voor grote groepen spreek. Omdat ik dan “de coach en trainer” kan zijn. Ik besef dat ik eraan toe ben om ook als ondernemer écht mezelf te zijn. En te laten zien. Om die slag te maken, mag ik nu mijn podiumangst als zangeres overwinnen.

Ik weet inmiddels dat zingen voor publiek níet gaat over beoordeeld worden.

De mensen die gekomen zijn, zijn hier om naar mijn stem te luisteren. Te horen wat ik te delen heb in de prachtige nummers die ik voor dit concert heb uitgezocht. Het publiek is er klaar voor. Al ruim anderhalve minuut.

En ik ben er nu klaar voor om mijn échte stem te laten horen.

Kwetsbaar, met angst en beven en al. Ik zet mijn ene voet voor de andere. Ik voel hoe het spotlicht mijn lijf verwarmt. Ik haal nog eens diep adem, schud het 12-jarige meisje van me af, en zing.

Zichtbaar zijn?
De wereld laten weten dat ik er ben?
Uitkomen voor waar ik echt in geloof?

Ik vind het net zo eng als jij.

Wat mij hielp was jaren geleden mijn podium angst als zangeres te overwinnen.
Ik ken niets dat kwetsbaarder, naakter voelt dan zingen voor publiek.

Het gaf mij als ondernemer een enorm vertrouwen.
Als ik dit durfde, hoe spannend kon dan het zichtbaar worden voor klanten zijn?

Wat me hielp?
Het besef dat ik daar niet stond om beoordeeld te worden maar om iets te geven.

Als ondernemer sta ik er elke dag om iets te geven aan de mensen die ik dolgraag help hun droombedrijf te bouwen.
Om hen te laten weten dat ik er ben.
Dat ze het niet alléén hoeven doen.

Het is niet onze taak om te beoordelen of het goed genoeg is wat we te bieden hebben.
Of dat het waardevol genoeg is ten opzichte van wat anderen doen.
Het maakt niet uit wat anderen doen. Het gaat erom wat JIJ doet.

Er zijn mensen die precies naar jou op zoek zijn. Voor wie jij iets waardevols te geven hebt.

Ga staan.
Laat weten dat je er bent.
Elke dag dat je jezelf terughoudt, onthoud je de wereld jouw talenten.

Typ in een reactie onder dit bericht je naam. “Hier ben ik.” En deel wat jij de wereld wilt geven.

Dank je wel dat jij er bent! <3

 

Hoe bouw je een sterk bedrijf als je eigenlijk nog 10 andere dingen super gaaf vindt om te doen?

Wat herinner ik me nog goed de tijd dat ik in loondienst werkte.
Enthousiast begon ik steeds aan een nieuwe baan. Maar ik heb het nooit langer dan 2 jaar op één plek volgehouden.

Mag ik je helpen om jouw bedrijf goed neer te zetten?
Via de knop hieronder kun je gratis mijn Droombedrijf Stappenplan aanvragen!
Ik help je met een duidelijke structuur, stap voor stap jouw bedrijf neer te zetten.
Vraag het stappenplan nu aan! Veel succes!