Waartoe dient het leven als het niet werkelijk geleefd wordt?
Als we onze tijd en talenten verspillen aan alles behalve dat wat er werkelijk toe doet of de bedoeling is?

 

De afgelopen weken was ik met mijn gezin in Zuid-Frankrijk.
De eerste dag dat we hier aankwamen troffen we een waar paradijs: een heerlijk huis midden in de rust en stilte. Een fijn zwembad voor ons alleen en een prachtig uitzicht. Toen mijn oudste zoon Casper vanuit de woonkamer naar buiten wilde lopen om van dat uitzicht te genieten liep hij tegen de gesloten schuifpui. Het dubbel glas spatte in duizenden vlijmscherpe stukken uiteen recht voor zijn neus. Hij kon nog net een stapje achteruit doen. We waren ons rot geschrokken. Met een flinke snee in zijn kin, scheurden we naar de eerste hulp. In de wachtkamer waar we uren moesten wachten probeerde ik niet te oordelen over het feit dat mensen met jeuk aan hun been eerder geholpen werden dan mijn bloedende zoon. Want ik weet dat we simpelweg voor niemand kunnen bepalen hoe ernstig een situatie is of beleefd wordt. Bovendien is het voor een moeder sowieso lastig zich voor te stellen dat er iets anders ernstiger is dan je kind in paniek te zien, 10 jaar oud en bovendien groot voor zijn leeftijd, rillend van angst omdat hij niet begrijpt wat er gezegd wordt of nu gaat gebeuren, op schoot van zijn moeder in een klein en niet al te schoon wachtkamertje.

How little did I know…

De wond werd gelijmd. Vanaf dat moment was het ergste dat er in Caspers wereld bestond dat hij 10 dagen lang langs de kant moest toekijken hoe zijn broertje van het zwembad genoot.
De glaszetter die een week later het nieuwe raam kwam plaatsen vroeg me of ik me realiseerde hoeveel geluk mijn zoon had gehad.
Vorige maand nog had hij ergens een raam vervangen waar een kind van 8 dwars doorheen gevallen was en…
Ik verzocht hem zijn verhalen voor zich te houden en te doen waarvoor hij gekomen was.
Mijn lief en ik hadden ontelbare keren de spookbeelden gezien in ons hoofd en elkaar gezegd hoe dankbaar we waren dat het zo was afgelopen.

De rust was terug gekeerd. We genoten van de zon, de warmte, de natuur, de stilte, het samenzijn en offline zijn. De dagen gleden voorbij. Ik las alle Franse romans die in de kast stonden van ons vakantiehuis. Ik trof veel titels van een schrijver, Marc Levy, wiens verhalen altijd over mensen gaan die voluit kiezen voor leven vanuit hun hart en passie.
Ik genoot ervan. Ik vond herkenning in de personages. In hun keuzes om zonder concessies te doen te kiezen voor hun missie in hun werk dat zo positief vervlochten is met hun leven. Tegelijkertijd genoot ik ervan te constateren dat ik mijn werk volledig kon loslaten en niet miste.

Het lezen van de boeken deed me terug denken aan mijn studietijd. Aan hoezeer ik me verveelde als studente Frans waardoor ik al tijdens mijn studie ging werken. En daarmee ongepland in een carrière terecht kwam waarin ik snel niets meer kon terugvinden van wie ik werkelijk was. Ik dacht aan de keuzes die ik gemaakt heb in mijn leven. Hoe ik in 2007 besloot te kiezen voor mijn eigen authentieke weg. En toen voor mezelf begon zodat ik mijn missie -mensen laten ervaren hoe ze hun werk of bedrijf kunnen vormgeven rond hun echte talenten en daarin zichzelf kunnen zijn-  kon vormgeven.

Waartoe dient ons leven als we het niet werkelijk leven?
Of zoals ik als klein meisje al aan mijn moeder vroeg: “Waarom zijn we hier? Er moet toch een bedoeling zijn met ons leven?”

Vrijdag, toen het in Nederland Koningsdag was, bezochten we hier een prachtige waterval in de buurt. Nadat we het pad terug naar het dorpje gevolgd hadden en de kinderen het gevoel hadden dat ze een enorme tocht door de jungle hadden gemaakt, streken we neer op een terras aan het dorpsplein. Rondom stonden prachtige eeuwenoude platanen die schaduw gaven aan de vele terrasjes waar de lunch volop werd genoten.

Terwijl de jongens probeerden een keuze te maken uit het enorme aanbod pizza’s, reden twee pompiers -eerste hulp- busjes met gillende sirenes de straat in. De jongens joelden. “Kijk mama! Dat zijn precies dezelfde auto’s als we deze week in de speelgoedwinkel kochten!”
De ambulances die af en aan hadden gereden tijdens onze 4 uur op de eerste hulp twee weken eerder hadden al veel indruk op de jongens gemaakt en hen vele vragen doen stellen. Een zwaar gevoel overviel me toen ik zag dat de busjes parkeerden op het terras naast ons, de 3 broeders achter een plantenbak knielden en hun bewegingen niets te raden over lieten.
“Mama, volgens mij zijn ze iemand aan het reanimeren.”

Ik kan niet goed zeggen wat me meer raakte.
De rust waarmee de mensen om ons heen hun dessert uitzochten van de menukaart, de alledaagse manier waarop de obers de volgende fles wijn naar de tafels brachten, het lachen van onze buurman om de mop van zijn tafelgenoot, of de bizarre stilte die oorverdovend was boven al het rumoer uit. Ik ben geen arts maar het leek me dat de man voor wiens leven de broeders nog vochten al was overgegaan. Een derde busje scheurde de straat in en kwam met piepende banden tot stilstand. Weer 3 mensen snelden eruit en wisselden de zware taak van de hulpverleners af. Al ruim 20 minuten zagen we niets anders dan dezelfde ritmische bewegingen.

De obers bleven af en aan lopen met borden vol oesters, salades au chèvre chaud en moules frites. Onze serveerster zette met een vriendelijke lach onze pizza’s op tafel. Ik voelde me een figurant in een slechte film. De tijd leek stil te staan. Ik bad tot alle goden die ik kon bedenken, de bron en het universum bij elkaar, terwijl ik het beeld van het gezicht van de vrouw die machteloos nu al ruim een half uur moest toekijken hoe het leven uit haar man gleed niet van mijn netvlies kreeg. Ging iedereen om ons heen nu echt gewoon door met alles, comme si de rien n’était? Of zochten deze mensen net als wij zo goed en kwaad als het kon naar tekenen dat, naast dit drama, alles gewoon nog normaal was?

De jongens hadden inmiddels hun fascinatie voor de sirenes en zwaailichten verloren en stelden de ene na de andere vraag waar niemand het antwoord op kon geven. Mijn moederhart dacht dat ze wilden horen dat het goed zou komen. Maar ze zijn te oud om voor de gek te houden. Het leven kent zijn eigen koers. En de dood hoort net zozeer bij het leven als het leven zelf. We spraken over het leven. En de dood. Maar vooral het leven. Over het belang het leven te leven dat van JOU is. Hoe belangrijk het is je eigen keuzes te maken, uit alle keuzes die je op je pad krijgt. Niets uit te stellen wat je vandaag kunt doen. Je dromen niet te laten verstikken door realiteitszin. Altijd te schieten voor wat je echt wilt, ook als je niet weet waar het je zal brengen.

De serveerster bracht onze crème brûlées en ijscoupes voor de jongens. De grote borden op de tafels om ons heen maakten plaats voor koffie’s en digestifs. Opnieuw klonken sirenes die dit maal 2 auto’s van de gendarmerie naar het terras begeleidden. Het bracht mijn blik terug naar de plek waar, inmiddels 1,5 uur later, de broeders nog altijd aan het reanimeren waren. Het raakte me. Ik zag de vrouw staan. Machteloos. Zolang ze reanimeren hangt de hoop van leven in de lucht, ook al is die niet meer gegrond. Er werd een AED bijgehaald die de gendarmes hadden meegebracht. Ik moest denken aan mijn broer, wiens bedrijf kasten maakt om AED’s op elke hoek van de straat beschikbaar te hebben. Ik vertelde de jongens het verhaal van de man in een dorpje in Duitsland die tijdens de zaterdagmarkt gered kon worden omdat mijn broers bedrijf er de donderdag daarvoor een AED op het dorpsplein had opgehangen. Ik had gewild dat ik een van mijn jongens hier op dit plein had horen zeggen, zoals ze op zoveel plekken eerder al deden: “kijk mama, een AED kast van ome Ruben”.

De obers begonnen de parasols in te klappen. De krijtborden met het menu van de formule de midi werden naar binnen gebracht. De tafels werden afgedaan en de stoelen aangeschoven. Ze sloten hun deuren om zich klaar te maken voor de lange middagpauze tot het plein vanaf een uur of zeven vanavond weer tot leven zou komen.

Ik zag hoe de kok van ons restaurant naar buiten kwam. Inmiddels omgekleed in “tenue de touriste” zoals hij zelf lachend zei terwijl hij het liet zien aan zijn vrienden die zojuist aan het tafeltje naast de deur waren gaan zitten. Zijn vrienden lachten om zijn Hawaii hemd en “Birckenstocks voor dames” zoals ze ze plagend noemden. De man van het piepkleine hoedenboetiekje ernaast kwam naar buiten gelopen en voegde zich bij de mannen aan het tafeltje bij de deur. Vanaf zijn plek kon hij de gevel van zijn winkel in de gaten houden voor als er klanten zouden komen. De serveerster van de wijnbar naast het restaurant had haar laatste klanten gedag gezegd. Ze stak een sigaret op en begroette de mannen aan tafel en de hoedenverkoper met elk 2 zoenen. Onze serveerster kwam het restaurant uit met een groot dienblad vol bierglazen dat ze neerzette op de tafel. Zeven armen reikten ernaar uit. Ze proostten. Op het leven denk ik.

Het stelde me op een vreemde manier gerust. Te zien dat het leven, ondanks het drama dat zich recht voor onze ogen al 1,5 uur voltrok, gewoon door ging. Alsof dat drama een grote uitnodiging was geworden het leven dat er nog was te vieren.
“Kijk mama, ze zijn gestopt met reanimeren”.

Toen ik afrekende zei ik de serveerster hoe heftig ik het vond wat er naast haar terras gebeurd was. Ze wist me te vertellen dat het in Frankrijk protocol is dat de eerste hulp diensten blijven reanimeren tot de politie er is. We wisselden een blik van compassie uit voor de vrouw die dit had moeten toezien terwijl ze waarschijnlijk net als wij en iedereen op het plein die dag vermoedde dat het geen zin meer had gehad. Ze gaf me 2 lollies voor de jongens. “Om het leven te vieren.”

Via een omweg liepen we terug naar onze auto, om de rust op het terras rondom de hulpdiensten te respecteren.
“Mama, ik vind het wel erg,” begon Casper,  “het ene moment zaten die vrouw en man nog te genieten van een lunch samen en het volgende moment moet die mevrouw zich realiseren dat ze alleen naar huis zal gaan.”
Zo is het jongen.
En niemand kan er iets aan veranderen.
Het enige dat we kunnen doen is elke dag, uit alle keuzes die we kunnen maken, kiezen voor het leven.
Ons leven.
We mogen ervoor kiezen onze tijd en talenten niet te verspillen aan alles wat er niet werkelijk toe doet. Om onze dromen niet te bewaren voor later.
Om onze wildste plannen niet in de kiem te smoren door een te grote realiteitszin.
Om onze wensen niet te laten wegwuiven door meningen van anderen of onze eigen gevoelens van ontoereikendheid, zelftwijfel of angst.

Toen we even later het dorp uitreden zagen we de ambulance in de verte voor ons uitrijden.

“Mama, als ik later groot ben wil ik niet bij de hulpdiensten werken. Ik denk dat ik voor de marechaussee ga werken!”
“Wat leuk! En hoe zit het met je plannen voor je eigen automerk? Of het restaurant dat je met je vriend Stijn wil beginnen?”
“Ja, ik weet nog niet zo goed wat ik precies wil doen mama, ik kan niet kiezen.”

Geeft niets kerel. Je kunt alles doen. Zolang je maar kiest voor het leven. Jouw leven.

Hoe bouw je een sterk bedrijf als je eigenlijk nog 10 andere dingen super gaaf vindt om te doen?

Wat herinner ik me nog goed de tijd dat ik in loondienst werkte.
Enthousiast begon ik steeds aan een nieuwe baan. Maar ik heb het nooit langer dan 2 jaar op één plek volgehouden.

Mag ik je helpen om jouw bedrijf goed neer te zetten?
Via de knop hieronder kun je gratis mijn Droombedrijf Stappenplan aanvragen!
Ik help je met een duidelijke structuur, stap voor stap jouw bedrijf neer te zetten.
Vraag het stappenplan nu aan! Veel succes!